امروز خبر شدم که دارم دوباره عمو میشوم. خبر خیلی خوشحال کننده ای بود، فکر می کنم هر کسی که لذت خاله شدن، دائی شدن، عمو شدن و یا عمه شدن رو تجربه کرده است می تواند درک کند که چه حسی دارم. اما همزمان غمی دلم را فرا گرفت. عمو و دائی شده ام، اما لذتش را تنها از راه دور و تجربه اش را تنها از طریق تصویر موبایل تجربه کرده ام. لذتی دیداری حضوری، دیدن بزرگ شدن برادر زاده ها و خواهر زاده از نزدیک، اینها لذتهائی است که با مهاجرت از دست می دهی.
متنی دیدم که مقایسه می کرد خواسته های یک مهاجر را با کسی که مهاجرت نکرده است، چیزهائی مثل اینکه کسی که ایران است همه اش فکر می کند کسی که مهاجرت کرده الان دارد در بهترین پارکها و بارها قدم می زند و حال زندگی را می کند. کسی که مهاجرت کرده باخودش می گوید الان آخر هفته است و بچه ها همه زده اند به دشت و کوهستان و دارند کباب روی آتش را می زنند و کیف و حال با هم بودن را دارند و از گرفتاریهای من خبری هم ندارند. و چیزهائی از این دست.
بشر موجود عجیبی است، همیشه در حسرت چیزی است. البته همین حسرت است که حرکت آفریده است و بشر را رو به تکامل به حرکت واداشته است. اما گاهی وقتها این حسرتها بد جوری دل آدم را می سوزانند و نمی دانی دل چه کسی بیشتر می سوزد.
به هر حال برای برادرم خیلی خوشحالم و برایش بهترینها را می خواهم.
کسی ,مهاجرت ,کرده ,شدن ,حال ,عمو ,کسی که ,را می ,که مهاجرت ,تنها از ,تجربه کرده
درباره این سایت