آدمها می آیند و می روند و در گذر زمانه از خود ردی به جای میگذارند که گاه پر رنگ است تا سالیان سال به جای می ماند و گاه تنها غباری است بر چهره روزگار که با رفتنش تنها چند سالی یادی از اوست و بعد در گذر زمان به بوته فراموشخانه تاریخ فرستاده می شود. اما به راستی چقدر این نقش آفرینی حاصل جبر تاریخ است و چقدر اختیار زندگی؟
به طور حتم و یقین هر کسی برای این سئوال پاسخی دارد که آن را درست می شمارد، اما آیا بر آن پافشاری هم می کند؟ آیا حاضر از به خاطر پاسخ این سئوال هر کاری بکند؟ بعید می دانم پاسخ مثبت باشد. اما زمانیکه نوبت به اعتقادات می رسد، آنچنان پافشاری می کنیم که انگاری آخر زمان است و اگر بتوانیم عقیده خود را به کرسی برنده بودن بنشانیم، گناهی بزرگ مرتکب شده ایم.
اگر نگاهی به جنگهای همین چندساله اخیر بیندازیم، نیازی نیست حتی به سی سال پیش برگردیم، همین ده سال اخیر را نگاه کنیم، تنها چیزی که از آن می فهمیم این است که کسی می گوید من حق مطلقم و دیگری می گوید، نه من هستم. انتهای این داستان خسته کننده و دردناک هم چیزی جز خونهای ریخته شده و جانهای از دست رفته و مالهای به باد رفته نیست.
به راستی بشر در طول تاریخ چند ده هزار ساله خود چقدر گوش دادن را آموخته و چقدر حرف زدن را؟
چقدر ,تاریخ ,سال ,پافشاری ,همین ,راستی ,و چقدر ,به جای ,در گذر ,است و ,درست می
درباره این سایت